KLINK.
BRUNO VANDEN BROECKE
Er zijn in België 3.933 personen die misdrijven hebben begaan.
Strafbare feiten hebben gepleegd.
Maar zij krijgen daar geen straf voor.
Zij hebben namelijk een ‘geestesstoornis’.
Deze mensen worden geïnterneerd.
Voor onbepaalde tijd.
Hun vermoedelijke vertrekdatum wordt bij aankomst
provisoir vastgelegd op het jaar 9999.
We mogen die internering geen straf noemen.
Het woord ‘straf’ geldt alleen voor mensen die een ‘delict’ begaan
dat hen kan worden ‘toegerekend’. Internering is een verplichte behandeling.
Een behandelaar deelt in ‘Klink.’ zijn ervaringen met deze ontoerekeningsvatbare mensen.
Zij zitten in de laatste fase vòòr,
in de rechte lijn naar hun voorlopige vrijlating.
Maar die lijn is allesbehalve de laatste.
En is ook niet echt recht.
Hoe beleven zij hun internering?
Is er echt een verschil tussen een gedwongen behandeling en een straf?
Is ‘buiten’ écht buiten?
Annemie Morbee schrijft en werkt met geïnterneerden. Vanuit haar verbondenheid met de ‘wereld van het ontoerekeningsvatbare’, zocht ze Bruno Vanden Broecke op en leidde hem rond in een labyrint vol verhalen en mensenlevens, stemmen uit het vagevuur.
Bruno haalde er zijn compagnon de route Raven Ruëll bij als regisseur.
Beiden maakten samen een tiental voorstellingen, waaronder ‘Jan, mijn vriend’ (Bronks, 2002), ‘Missie’ (KVS, 2007) en ‘Para’ (KVS, 2016), monologen waarin een poging wordt gedaan om de mens zo eenvoudig mogelijk een spiegel voor te houden.
Klink. wordt een theatraal egodocument, een licht maar rauw samenzijn, met weinig franjes.
Een voorstelling die de kortste weg kiest.
Die naar uw hart.
Credits
Spel: Bruno Vanden Broecke
Regie: Raven Ruëll
Tekst: Annemie Morbee
Productie: De Speelman
Verkoop: Jimmie Dimmick
Vormgeving: Stinus Van Grieken
“Missie’, ‘Socrates’, ‘De woordenaar’, ‘Wortels’, enzovoort: niet voor niets wordt Vanden Broecke in de pers ‘de koning van de monoloog’ genoemd. Het genre heeft voor de man geen geheimen, en ook ‘Klink.’ getuigt daarvan.”
“De boog die besloten ligt in de architectuur van de monoloog, wordt bovendien versterkt door de intensiteit van Vanden Broecke’s vertolking. Of liever, vertolkingen. De man zet immers niet één karakter neer. Al vertellend imiteert Vanden Broecke er op los, zappend van sappig Gents tot hilarisch Marokkaans-Nederlands. Voorbij de karikatuur zet hij op respectvolle wijze geraffineerd getypeerde mensen van vlees en bloed neer, virtuoos schakelend van het ene naar het andere uiterste. Alleen een groot talent kan zoiets anderhalf uur volhouden, maar voor Vanden Broecke lijkt het een tweede natuur.”
“Never change a winning team. Dat weten ook regisseur Raven Ruëll en acteur Bruno Vanden Broecke. Na onder meer Missie (2007) en Para (2018) is Klink is hun elfde samenwerking. Opmerkelijk sober én sterk.”
“Met niets in de handen en de zakken slaat Van den Broecke erin je aan zijn lippen te laten hangen en stuurt je uit het theater, en ‘den blok’, met veel meer kennis van zaken én begrip voor de mensen die verwikkeld zitten in die zaken. Daarnaast heb je ook een avond doorgebracht met zicht op een grandioos acteur die in zijn eentje haast moeiteloos een resem personages laat opdraven en hen allemaal van eigen stem, poten en smoel voorziet. Hoe? Met niets meer dan zijn eigen stem, poten en smoel.
De blik in zijn ogen keert na de voorstelling terug naar hun vertrouwde ‘stand’: empathisch, zacht, vol levensvreugde en met veel speelsheid. Klaar voor een verse rol.”
“Dit is een van onze meest getalenteerde acteurs die aan elke zin een lach en een traan kan hangen – zonder veel moeite – en er, en passant, ook nog een geëngageerde ondertoon aan breit.”